Χάπι Daddy
by
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη με μία βαλίτσα στο χέρι.Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς, για σπουδές ή επαγγελματικά ταξίδια, παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από νέα μέρη, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας, με αναμνήσεις χαμηλής ή υψηλής ανάλυσης (ο φακός της μνήμης παίζει παιχνίδια με τα pixels) και με συναισθήματα άλλοτε έγχρωμα κι άλλοτε ασπρόμαυρα.
Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω τη βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω κρατώντας μονάχα ένα φακό. Για να προσπαθώ να φωτίσω το δρόμο προς την Ιθάκη για το γιο μου. Και για το παιδί που κρύβω μέσα μου. Όσο ο γιος μου και το παιδί που κρύβω μέσα μου εξακολουθούν να μάχονται για την επιμέλειά μου, ρίχνουμε και οι τρεις ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα συνένοχο χαμόγελο στη ζωή, και η ζωή θα μας την κάνει την χάρη...
Δεν το είχα σχεδιάσει αυτό το βιβλίο. Δεν ήταν προμελετημένο. Εγώ απλά κατέγραφα διαφορετικά περιστατικά και σκέψεις μου σε κείμενα με τα οποία τροφοδοτούσα το blog μου. Αλλά σχεδόν αναπάντεχα, σχεδόν ξαφνικά, κι ενώ έπινα τον πρωινό καφέ μου μια ανοιξιάτικη μέρα του Μαγιού, τα κείμενα στο blog μεγάλωσαν και ανεξαρτητοποιήθηκαν πριν προλάβεις να πεις «εκδοτικός οίκος». Και μου έφυγαν από τα χέρια και πήγαν και κρύφτηκαν στις σελίδες ενός βιβλίου για να παρηγορούν ή να διασκεδάζουν όσους ενηλίκους έγιναν γονείς χωρίς να ξεχνούν ποτέ το παιδί που κρύβουν μέσα τους.