Περί πένθους
by
... κι έρχεται μία μέρα στη ζωή ενός ανθρώπου, που κολλάει δεκάδες αυτοκόλλητα με τη χαμογελαστή φωτογραφία της μαμάς του, πάνω σε κουτάκια που θα μπουν κόλλυβα για να μοιραστούν στο μνημόσυνό της. Και τη βλέπεις να χαμογελάει δίπλα από τη λέξη "μνημόσυνο", να κερνάει χαμογελαστή τα δικά της κόλλυβα, κι ο θάνατος γίνεται πιο γήινος, πιο απτός, γίνεται ο θάνατος χειροτεχνία, απελευθερώνει δεσμευμένο συναισθηματικό υλικό, γίνεται ύλη και παρουσία, συσσωρεύεται στην υγρασία οφθαλμών που είδαν πολλά και κουράστηκαν να κοιτούν πια μόνο όταν είναι ανοιχτά.
Η απουσία ζυγίζεται, έχει ένα βάρος όμοιο με αυτό που κάθεται στο στήθος, και η φωτογραφία, έντυπη απτή απόδειξη της παρουσίας είναι εκεί, άλλοτε για να σου απορροφά το βάρος άλλοτε για να στο τυλίγει σε συσκευασία δώρου. Γιατί είναι δώρο η ζωή και είναι καλύτερο να βιώνεται με το κατάλληλο περιτύλιγμα, όπως δώρο μπορεί να είναι και ο θάνατος.
Αν η απόδειξη του ότι πραγματικά υπάρχουμε είναι το γεγονός ότι μπορούμε να επέμβουμε και να αλλάξουμε τη ροή των γεγονότων ή να επιδράσουμε σε αυτά, τότε πώς ακριβώς τεκμαίρεται ότι το ίδιο δεν γίνεται και με την απουσία?
Χαμογέλα μας μαμά.. εμείς ξέρουμε...